Metoda PNF

Metoda PNF

Metoda PNF zaczęła powstawać w 1947 roku we współpracy Dr Hermana Kabat oraz Margaret (Maggie) Knott w Vallejo (Kalifornia), którą z biegiem czasu rozwijano.

Do Polski koncepcja ta dotarła w 1997 roku, gdzie przeprowadzono pierwszy kurs tej metody w Warszawie. Prowadzony był przez Inge Berlin – Senior Instruktor, natomiast organizacja nastąpiła przy współpracy Aleksandra Lizaka oraz Macieja Krawczyka.

Nazwa PNF jest skrótem składającym się z trzech słów pochodzących z języka angielskiego:

P – proprioceptive

N – neuromuscular

F – fascilitation.

Tłumacząc na język polski to proprioceptywne torowanie nerwowo-mięśniowe.

Głównym założeniem tej metody jest rozpatrywanie człowieka jako całości przy założeniu obecności niewykorzystanych potencjałów w nim samym.

Koncepcja ta oparta jest między innymi na silnej stymulacji wielozmysłowej (w ćwiczeniach aktywizowany jest wzrok, słuch, receptory dotyku, równowagi oraz czucia głębokiego).

Cała terapia jest przeprowadzana bezboleśnie, gdzie aktywność rozpoczyna się od ruchów, których pacjent może wykonywać samodzielnie bez obawy wystąpienia nieprzyjemnych dolegliwości.

Jednym z bardzo ważnych czynników przy uzyskaniu efektu terapeutycznego jest aktywny udział pacjenta.

Metoda ta ma szerokie zastosowanie, między innymi w:

• wadach postawy (np. w skoliozach)
• bólach kręgosłupa w odcinku szyjnym, piersiowym i lędźwiowo-krzyżowym,
• neuralgiach nerwu twarzowego oraz trójdzielnego
• udarach mózgu
• urazach czaszkowo-mózgowych
• urazach rdzenia kręgowego
• chorobie Parkinsona
• stwardnieniu rozsianym
• stwardnieniu zanikowym bocznym
• chorobach móżdżku
• polineuropatiach
• dystrofiach mięśniowymi
• uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu (tj. mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych),
• stanach po operacjach wszczepienia endoprotezy biodra lub kolana
• stanach po rekonstrukcji więzadeł stawu kolanowego
• stanach po złamaniach kości;
• zaburzeniach oddychania, połykania, artykulacji.